We can either feel an attitude of gratitude,
Then make the best of what we have;
Or else can crave for what we have not,
And make this life more miserable for all.
(11.8.2017)

കുഞ്ഞുമോൾ വിവാഹത്തിനുമുമ്പ് അടുക്കളയിൽ കയറിയിട്ടേയില്ല. മുത്തശ്ശി പിറുപിറുത്തു - പെൺകുട്ടികളായാൽ പണിയെടുത്തു പഠിക്കണം. വേറൊരു വീട്ടിൽ ചെന്നുകേറാനുള്ളതാന്നു പറഞ്ഞാൽ 'അമ്മയൊന്നു മിണ്ടാതിരിക്കുന്നുണ്ടോ' എന്ന് മകളുടെ ശകാരം. എന്തുവേണമെന്നുപറഞ്ഞാലും അമ്മ ഉണ്ടാക്കി മുൻപിൽ കൊണ്ടുക്കൊടുക്കും. പഠിക്കുന്നകുട്ടികളോട് ജോലിചെയ്യാൻ പറയുന്നതെങ്ങിനെയാ.. ഇപ്പോഴത്തെ പഠിത്തത്തിന് എത്രയാ ഉള്ളത് പഠിക്കാൻ! എന്നാ എപ്പോഴും പഠിക്കുകയാണോന്നു ചോദിക്കാൻ തോന്നും ചിലപ്പോഴൊക്കെ. ജീവിതത്തിൽ ജീവിക്കാൻ പഠിപ്പിക്കുന്നത് പള്ളിക്കൂടത്തിൽ മാത്രമല്ലല്ലോ. അതെങ്ങനെയാ, പള്ളിക്കൂടത്തിൽ നിന്നു വന്നാൽ കാലും മുഖം പോലും കഴുകാതെ ആ വിഡ്ഢിപ്പെട്ടി തുറന്നങ്ങു വയ്ക്കും, അമ്മ എന്തോ പൊടികലക്കിയ പാൽ മുൻപിൽ കൊണ്ടു വയ്ക്കും. വിവാഹം കഴിഞ്ഞാൽ ഇതൊക്കെ താനേ മാറിക്കൊള്ളുമെന്ന് അവൾ കരുതുന്നുണ്ടാവും. ഒരു വർഷത്തിനുള്ളിൽ പ്രസവത്തിനു വന്നപ്പോൾ മനസ്സിലായി ആകൃതിക്കല്ലാതെ അവളുടെ പ്രകൃതിക്കൊരു മാറ്റവും വന്നിട്ടില്ലാന്ന്. പ്രസവം കഴിഞ്ഞ് അവൾ തിരിച്ചുപോയപ്പോഴേക്കും തൻറെ മകൾക്ക് ഇനി മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ല എന്ന മട്ടായി. ഇത്രനാളും അടുക്കളയിൽ പണിയെടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നത് ആകെയുണ്ടായിരുന്ന മകൾക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നു. മകളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞു ഭർത്തൃഗൃഹത്തിലേക്ക് പോയിട്ടും വാട്സ്ആപ്പിലൂടെ എപ്പോഴും സംസാരിക്കുകയും ഉപദേശിക്കുകയും ഒക്കെയായി എപ്പോഴും തിരക്കുതന്നെയായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞിൻറെ കൂടെ കുഞ്ഞുമോൾ തിരക്കിലായി, ഫോൺ ചെയ്യാനവൾക്ക് തീരെ സമയം കിട്ടാതെയുമായി, അതിനാൽ എൻറെ മകൾക്ക് മറ്റൊന്നും ചെയ്യുവാനില്ലല്ലോ എന്നൊരു വിഷാദവുമായി.
മക്കൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രം താനും ജീവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്നിപ്പോൾ കണ്ണുകാണാനും ചെവികേൾക്കാനും നടക്കാനുമൊക്കെ ബുദ്ധിമുട്ടുമ്പോൾ തനിക്ക് കാണാതെ ചൊല്ലുവാൻ സഹസ്രനാമങ്ങൾ പോലും കൂട്ടിന് ഉണ്ടാവില്ലായിരുന്നു. എല്ലാവരുടെ കാര്യങ്ങളും ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴും അതെല്ലാം ഭഗവാനുവേണ്ടി, ഭഗവാൻ തന്ന കരങ്ങളാൽ, ഭഗവവാൻറെ ശക്‌തിയാൽ നടന്നുപോകുന്നു എന്ന് കരുതിയിരുന്നെങ്കിൽ കണ്ണും കാതും ബുദ്ധിയും ഓർമ്മയുമൊക്കെ ഉള്ളപ്പോൾ തന്നെ ഭഗവദ് നാമങ്ങൾ ജപിക്കുവാൻ സമയം കണ്ടെത്തിയേനെ. മക്കൾക്ക് വേണ്ടിമാത്രം ജീവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന അമ്മമാർ ഇതൊന്ന് മനസ്സിലാക്കിയെങ്കിൽ.!! (9.8.2017)

There are two ways of locking the door of your heart:
1) from outside, (2) from inside;
if it is locked from outside, you can be saved by a wise person;
if it is locked from inside, no one can help you out.
Don't sit & cry that you are helpless and in bondage;
Don't think that no one ever loves you,
cares about you and coming to save you,
you have to get up and open the door yourself,
see the world outside for yourself & be happy.
 (9th August 2011)

It is not the problem that shatters you,
it is the way in which your mind handles it...
(9th August 2011)

Have no haste in taking decisions.
Take no decisions-
When your mind is filled with agitations.
Wait for the clouds of doubts-
To settle, ‘n’ clear your visions.
When you are excited,
When you are thrilled,
When you are depressed,
When you feel insulted,
When you are frightened,
When you are angry,
Your vision is clouded for sure.
Wait till the breeze of peace passby
And clear the clouds of fear,
Allowing Sunlight to come to you. (9th Aug.2012)

 When GOD solves your problems, you have faith in HIS abilities;
when GOD doesn't solve your problems HE has faith in your abilities.
(7th August 2011)

When somebody loves us, we may have our own ideas of how they should show it. And if it is not expressed in a particular way, we feel disappointed and unloved. Look upon all as your own Self, but DO NOT consider them to be 'like yourself'. Keep the thought of oneness but do not think that everyone is like you. Love everyone as they are!

(4th August 2010)

How can you expect anyone other than 'you' to think like you or behave like you. If you expect anything from others, you may get disappointed. Accept everyone as they are, inspite of all differences and negativites. (4th August 2010)

"കുഞ്ഞിൽ നിന്നും പലതും പഠിക്കാം" -(15.2.2017)

ശിവശ്രീ- യ്ക്ക് മൂന്നു മാസം പ്രായമേയുള്ളൂ. ആദ്യദിവസങ്ങളിൽ സ്വന്തം കൈകാലുകൾ പോലും അവനവന്റേതാണ് എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. പിന്നീട് രാവിലെ കൈകാലിട്ടടിച്ചു പായിൽ കിടന്ന് കളിക്കുവാൻ വളരെ ഉത്സാഹമായി. കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം കൈകൾ അറിയാതെ ഉയരുമ്പോൾ, മുഖത്തിന് മുൻപിൽ കാണുമ്പോൾ ഒന്ന് നാക്കു നീട്ടി നക്കി നോക്കും. ഓ! ഇതെൻറെ തന്നെ - എന്നന്നു മുതൽ മനസ്സിലായിത്തുടങ്ങിക്കാണും. ഓരോ ദിവസവും കുഞ്ഞുങ്ങളിൽ നിന്ന് നമുക്കെന്തെങ്കിലും പഠിക്കുവാൻ ഉണ്ടാകും. ഈയിടെയായി വലത്തേ കൈ ഓരോരോ മിനിറ്റിൽ വായിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ തുടങ്ങി. പതുക്കെ കുഞ്ഞിക്കൈ പിടിച്ചു മാറ്റി നോക്കുമ്പോൾ സ്പ്രിംഗ് പോലെ വീണ്ടും പഴയ സ്ഥാനത്തേക്ക് വരും. ഞാനും ഒരു ബുദ്ധി കണ്ടുപിടിച്ചു, കിലുക്കുന്ന കിലുക്കട്ടം കൈയിൽ വച്ചുകൊടുക്കുക, ആദ്യമൊക്കെ അതിൻറെ നിറം കണ്ടിട്ടോ എന്തോ ഒന്ന് അനക്കി നോക്കുമ്പോഴേക്കും അതിൽ രസം തോന്നിയിട്ടായിരിക്കും പഴയ കാര്യം മറന്നുപോകുമായിരുന്നു. കൈയിൽ പിടിച്ചുകഴിഞ്ഞ സാധനം എങ്ങിനെ ഒഴിവാക്കണം എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു. ഇന്നിപ്പോൾ തൻറെ കൈ വായിലിടാൻ സമ്മതിക്കാതെ ശ്രദ്ധ മാറ്റുകയാണെന്നും മനസ്സിലാക്കി. കൈയിൽ പിടിച്ചത് എന്തായാലും വിരലുകൾ തുറന്നാൽ താഴെ വീണുകിട്ടുമെന്നു മനസ്സിലായി. ഞാൻ കുഞ്ഞിൻറെ കളികൾ ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ആലോചിക്കുകയായിരുന്നു നമ്മുടെ കാര്യവും ഇത് തന്നെ. കാണുന്നതും രുചിക്കുന്നതും ഒക്കെ ആദ്യം വിടാൻ പ്രായസം. പിന്നെ ചിലപ്പോഴൊക്കെ കൈവിട്ടാലും പഴയപടി ഓരോ ശീലങ്ങളിലേക്ക് തിരിച്ചുപോകാനും എളുപ്പം തന്നെ. എത്ര ശ്രദ്ധയോടെ നിരന്തര പരിശ്രമത്തോടെ വേണം വിവേകപൂർവ്വം നമുക്ക് നമ്മുടെ മനസ്സിനെ വേണ്ടപോലെ നല്ല ശീലങ്ങളിലേക്ക്, നല്ല ചിന്തകളിലേക്ക്, ശരിയായ വഴിയിലൂടെ കടന്നുപോകുവാൻ.

"പ്രണയം" (ഫെബ്രുവരി 13, 2017).

വർഷത്തിൽ ഒരിക്കൽമാത്രം ഇഗ്ലീഷ് കാരെ അനുകരിച്ചാഘോഷിക്കുന്ന പ്രണയ ദിനം Valentine's Day പോലെയൊന്നുമല്ല കേട്ടോ, ഈ പ്രണയത്തിൻറെ കഥ. ജീവാത്മാവും പരമാത്മാവും ആണിവിടെ നായികയും നായകനും.
കൃഷ്ണനും രാധയും എന്നും പ്രണയത്തിലായിരുന്നു. കൃഷ്ണനെക്കാണാതെ ഒരു നിമിഷം പോലും രാധയ്ക്ക് ഇരിക്കാനാവില്ല. കാലിമേയ്ക്കാൻ കാട്ടിൽ കൂട്ടുകാരോടൊത്ത് പോകുമ്പോഴും രാധ കൂടെപ്പോകും. ഒരു കാര്യം മാത്രം രാധയ്ക്ക് സഹിക്കാനാവില്ല. ഒളിച്ചുകളിക്കുവാൻ തുടങ്ങിയാൽ ഏതെങ്കിലും മരത്തിനു മറവിൽ താൻ ഒളിച്ചുനിൽക്കുമ്പോൾ തൻറെ നീണ്ട മുടിയിഴകൾ കാറ്റത്ത് പറക്കുമ്പോഴോ, തന്റെ ചുവന്ന നിറമുള്ള പാവാട മരത്തിനപ്പുറത്തേക്കു പറന്ന് കാണുമ്പോഴോ, കണ്ണൻ ദൂരെനിന്ന് തന്നെ വന്നു കണ്ടുപിടിക്കും, പക്ഷെ കണ്ണൻ ഒളിക്കുന്നത് മരക്കൊമ്പിലോ ഉയരത്തിലോ എവിടെങ്കിലും ആവും അതിനാൽ തനിക്ക് കണ്ടുപിടിക്കുവാനും കഴിയാറില്ല. ഒരിക്കൽ തന്നെ വിട്ടുപോയ കണ്ണനെ കുറച്ചുനേരത്തേക്ക് കാണാതായപ്പോൾ എത്ര നേരം കരഞ്ഞു കരഞ്ഞിരുന്നു! ഓടക്കുഴൽ നാദം കേട്ടപ്പോഴാണ് ഇവിടെ എവിടെയോ ഉണ്ടെന്നു മനസ്സിലായത്. എന്നിട്ടും കണ്ടുപിടിക്കുവാൻ കഴിയാഞ്ഞതിനാൽ കുറെ പരിഭവിച്ചു, കണ്ണനപ്പോൾ മരത്തിന്റെ മുകളിൽ നിന്ന് ചാടിയിറങ്ങി വന്നു താടിയിൽ പിടിച്ചുയർത്തി കണ്ണിൽ നോക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു ഞാനെപ്പോഴും നിൻറെ കൂടെത്തന്നെയുണ്ട്, നീയെന്താണെന്നെ കണ്ടുപിടിക്കാഞ്ഞത്? ഞാൻ ചോദിച്ചു സത്യം പറയൂ എന്നെ വിട്ട് പോയിരുന്നില്ലേ കുറച്ചുനേരത്തേക്കെങ്കിലും, മിണ്ടണ്ട, എന്നോട് ഒരു സ്നേഹവുമില്ല കണ്ണന്. കണ്ണൻ ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു "ആ, എന്നാൽ പറയൂ എവിടെയൊക്കെ എന്നെ അന്വേഷിച്ചു ?" എൻറെ വിശദീകരണം കേട്ടപ്പോൾ കണ്ണൻ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. "തീർന്നോ" എന്നൊരു ചോദ്യവും. എനിക്ക് ദേഷ്യം കുറേ വന്നു, കരച്ചിലും വന്നു. നുണയും പറയും കണ്ണൻ അല്ലേ? "രാധേ, പുറത്തെല്ലായിടത്തും നീ എന്നെ നോക്കി. പക്ഷെ നിൻറെ ഉള്ളിൽ എപ്പോഴെങ്കിലും അന്വേഷിക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചുവോ? അവിടെ ഞാൻ അന്തര്യാമിയായി ഇരിക്കുന്നില്ലേ? നീ ജീവനാണെങ്കിൽ ഞാൻ നിൻറെ ആത്മാവാണ്. നിന്നെ ഞാനൊരിക്കലും വേറെയായി കണ്ടിട്ടില്ല."

അറിയുന്നു ഞാനിന്ന് കണ്ണാ!" - (14.2.2017).

അമ്പലങ്ങളിലെ ഉത്സവപ്പറമ്പിൽ നിന്നും പലപ്പോഴായ്

അച്ഛൻ വാങ്ങിത്തന്നിട്ടുള്ള മുത്തുമാലകൾ പൊട്ടിപ്പോയപ്പോഴെല്ലാം

ചിരട്ടയിലിട്ട് സൂക്ഷിച്ചുവച്ചിട്ട്, ഇടക്കിടക്ക് അതെടുത്ത്

നീളമുള്ള ഈറയിൽ പലപ്പോഴും കോർത്തിരുന്നത്,

ആരുടെ തിരുമുടിക്കെട്ട് അലങ്കരിക്കുവാൻ ആയിരുന്നുവെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

മാനം കാണിക്കാതെ നോട്ടുപുസ്തകത്തിൽ

ഒളിപ്പിച്ചുവച്ച മയിൽ‌പ്പീലി പ്രസവിച്ചിട്ടുണ്ടോന്ന്,

മറ്റാരും കാണാതെ പുസ്തകത്താളുകൾക്കിടയിൽ

ഒളിഞ്ഞ് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് നോക്കിയിരുന്നപ്പോഴും

ഞാൻ തേടിയിരുന്നത് ആരെയായിരുന്നുവെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

കാലത്ത് കിളികളുടെ കിലുകിലാരവവും

കാറ്റത്ത് ഇല്ലിമരങ്ങളുടെ മർമ്മരവും

ഉരുളൻ കല്ലുകൾക്കു മുകളിലൂടെ സാന്ത്വനമായ്

ഒഴുകുന്ന ആറിൻറെ കളകളാരവവും

ആരുടെ പുല്ലാങ്കുഴൽ നാദംപോൽ ഒഴുകിയെത്തിയതാണെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

ചെത്തിയും ചെമ്പരത്തിയും നന്ദ്യാർവട്ടവും ചെമ്പകവും

തുളസിയും കൂട്ടി മാലകെട്ടികാത്തിരുന്നപ്പോഴെല്ലാം

ആരുടെ തിരുമാറിലെ വനമാലയാവാനാണ് കാത്തിരുന്നതെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

വിഷുക്കാലത്ത് പൂത്തുലയുന്ന കണിക്കൊന്നപ്പൂക്കൾ

ഇളം കാറ്റിൽ ആലോലമാടുന്നത് കാണുമ്പോൾ

ആരുടെ മുത്തുമണി അരഞ്ഞാണമാണ് ഓർമ്മവന്നിരുന്നതെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

മുക്കൂറ്റിപ്പൂക്കൾ ശ്രദ്ധയോടെ ഇറുത്തെടുത്ത്, എല്ലാവർഷവും

മുറ്റത്തെ ഓണപ്പൂക്കളം ഒരുക്കിയിരുന്നപ്പോഴെല്ലാം

പീതാംബരമാണ് മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നതെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

തൈരുകടയുമ്പോൾ 'കൃഷ്ണ കൃഷ്ണ' എന്ന് ജപിക്കുന്ന

അമ്മയുടെ അരികിൽ ചേർന്നിരിക്കുമ്പോൾ

വെണ്ണമാത്രമല്ല ആർദ്രമായൊരീ ഹൃദയവുംകൂടി

ആർക്ക് നിവേദിക്കുവാനായിട്ടായിരുന്നു കണ്ണടച്ചതെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

തുളസിത്തറയിൽ ദീപം കൊളുത്തുമ്പോൾ സന്ധ്യക്ക്

പിച്ചിയുടേയും മുല്ലയുടേയും ഗന്ധകരാജൻറെയും സുഗന്ധം

ആരുടെ വരവാണ് എൻറെയുള്ളിൽ പ്രകാശിപ്പിച്ചതെന്ന്

ഇന്നിപ്പോൾ അകതാരിൽ ഞാനറിയുന്നു കണ്ണാ!

“Real Fragrance” - Vanaja Ravi Nair (15.1.2010)

"Blessed are we, with “Real Fragrance”Though we know not now, the Divine Essence!Seek within, to attain the Amrut-SustenanceThe over-flowing Bliss, the Real Experience,Having come to know IT, spread the Fragrance"

Shudhi (26.1.2015)

ചെരുപ്പൂരി വച്ച്, കാലുകൾ കഴുകിയിട്ട് ക്ഷേത്രമാകുന്ന ഗൃഹത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതുപോലെ നമ്മുടെ അകത്തേക്ക് കടക്കുവാനും ഒരു ചിത്തശുദ്ധി വരുത്തൽ അനിവാര്യം തന്നെയല്ലേ എന്ന് ഓർത്തുപോയി. 

ഭഗവാൻ തന്നിരിക്കുന്ന ഇന്ദ്രിയങ്ങൾ കൊണ്ട് നാം വേണ്ടതും വേണ്ടാത്തതും കാണുന്നു, കേൾക്കുന്നു, മണക്കുന്നു, രുചിക്കുന്നു, അനുഭവിക്കുന്നു എന്നിട്ട് ഈ അനുഭവങ്ങളൊന്നും പോരാഞ്ഞ് വീണ്ടും വീണ്ടും രുചിയുള്ള ഇന്നലെ കഴിച്ച ഭക്ഷണത്തെക്കുറിച്ചും മറ്റ് അനുഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചും അനുകൂലമായും പ്രതികൂലമായും മനസ്സിൽ പ്രതികരിക്കുന്നു. പൂർവ്വജന്മ വാസനകളെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്ത് ചിത്തശുദ്ധി നേടി ഭഗവദ്പദമണയാൻ ലഭിച്ച വിശേഷ ബുദ്ധിയുണ്ടെന്ന് ഭ്രമിച്ചു കഴിയുന്ന മനുഷ്യ ജന്മം ലഭിച്ചിട്ട്, കൊണ്ടുവന്ന വാസനകളുടെ സഞ്ചി കാലിയാക്കുന്നതിനു പകരം, വീണ്ടും വീണ്ടും പുതിയ പുതിയ വാസനകൾ ശേഖരിച്ചുകൂട്ടി താങ്ങാൻ വയ്യാത്ത മാറാപ്പുമായി നാം ജനിച്ചും മറിച്ചും കിടന്നുഴറുന്നു. നമുക്ക് ഇതിൽ വട്ടം കറങ്ങാതെ പുറത്തേക്ക് രക്ഷപ്പെടേണ്ടേ? ദിവസവും കണ്ണും മൂക്കും നാക്കും ത്വക്കും ചെവിയും ഒക്കെ കൊണ്ടുവന്നിറക്കുന്ന വേണ്ടതും വേണ്ടാത്തതും ആത്മ-അനാത്മ വിവേകത്തോടെ, കൊള്ളേണ്ടതിനെ കൊള്ളാനും തള്ളേണ്ടതിനെ തള്ളാനും നാം വിവേചനബുദ്ധിയോടെ നമുക്ക് ശ്രമിക്കാം. ശരീരത്തിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച മാലിന്യങ്ങൾ കഴുകിക്കളയുന്നത്ര എളുപ്പത്തിൽ മാനോമാലിന്യങ്ങൾ പോകുകയില്ല. നിരന്തര നാമജപത്തിലൂടെയും ശ്രവണ-മനനാദിയിലൂടെയും മനസ്സിന്റെ ചാഞ്ചല്യം കുറയ്ക്കുവാനും ക്രമേണ മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കുവാനും ധ്യാനം ശീലിക്കുവാനും തുടങ്ങുമ്പോൾ കാലങ്ങളായി മനസ്സിൽ അടിഞ്ഞു കൂടിക്കൊണ്ടിരുന്ന മനോമാലിന്യങ്ങൾ തുടച്ചു നീക്കുവാൻ സാധിച്ചേക്കും. അങ്ങനെ ചിത്തശുദ്ധി വന്ന് അകത്തുള്ള ക്ഷേത്രത്തിൽ പ്രവേശിക്കുവാനും അതിൽ നിഷ്ഠ വരുവാനും ഭഗവദ്തത്വം അനുഭവവേദ്യമാകുവാനും ഗുരുപരമ്പര നമ്മളെ അനുഗ്രഹിക്കട്ടെ എന്ന് പ്രാർത്ഥിക്കുന്നു.

കുന്തീ സ്തുതി (vanaja - 10.2.2015)

എന്റെ കൃഷ്ണാ .. എണ്ണിയാൽ തീരുമോ അങ്ങയുടെ മഹിമ...അങ്ങയുടെ കാരുണ്യം...

ഉറപ്പായിട്ടും സ്വന്തം അമ്മ ദേവകീദേവിക്കുപോലും കിട്ടീട്ടുണ്ടാവില്ല ഇത്രയും അവിടുത്തെ പ്രേമവും കാരുണ്യവും! 

ഞാൻ എപ്പോഴും ഓർക്കും ആ ദേവകീദേവിയുടെ ഒരു ദുഖമേ...കൃഷ്ണ കൃഷ്ണാ ചിന്തിക്കുവാൻ വയ്യ.. 

വിവാഹം കഴിഞ്ഞ അന്നുമുതൽ ദുഷ്ടനായ കംസന്റെ തടവിൽ... 

എല്ലാവരും സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കുന്നകാലം മുഴുവനും ആ നാലുചുമരുകൾക്കുള്ളിൽ വിതുമ്പി ഒതുങ്ങിക്കഴിഞ്ഞു വര്ഷങ്ങളോളം... 

ഓരോ ഓമനക്കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് ജന്മം കൊടുക്കുമ്പോഴും ലളിക്കുവാനോ കൊതിതീരുവോളം ഒന്ന് കാണുവാനോ പോലും സാധിച്ചിരുന്നോ ? 

ഓരോരുത്തരെയായി ആറു പൊന്നോമനകളെയല്ലേ കംസൻ നിഷ്ക്കരുണം വധിച്ചത്! .. 

ഭഗവാൻ തന്നെ മകനായി പിറന്നിട്ടും ആ അമ്മയ്ക്ക് കുറച്ചുനേരം പോലും കൃഷ്ണനോടൊത്ത് കഴിയുവാനായോ ? 

നെറ്റിമേൽ വീണുകിടക്കുന്ന കുറുനിരകളും അതിനിടയിലൂടെ കാരുണ്യം വഴിഞ്ഞൊഴുകുന്ന പ്രകാശമേറിയ കണ്ണുകളുടെ കുസൃതി നിറഞ്ഞനോട്ടവും മധുരിക്കുന്ന പുഞ്ചിരിയും കുഞ്ഞുവിരലുകൾ ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച് കൈകാലുകൾ കുടഞ്ഞു കളിക്കുന്നതും കണ്ടിരിയ്ക്കുവാനായോ ? 

പിന്നെ കാണുന്നത് നീണ്ട പതിനൊന്നോളം വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടാണ്! 

കംസന്റെ കൽതുറുങ്കല്ലിൽ ബന്ധനസ്ഥയായിട്ട് .... എത്ര കണ്ണീരു കുടിച്ചിട്ടുണ്ടാകും ദേവകീദേവി! 

എന്നോടും കുട്ടികളോടും  കൃഷ്ണനെത്രയാ കാരുണ്യം കാട്ടിയിരിക്കുന്നത് ...എണ്ണിയാൽ തീരില്ല...

ഓരോരോ ആപത്തുകൾ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോഴും അപ്പപ്പോൾ ഭഗവാൻ എന്നെയും കുട്ടികളേയും അതിൽ നിന്നെല്ലാം രക്ഷിച്ചുവരുന്നു..... 

ഭീമന് ദുര്യോധനൻ വിഷം കൊടുത്ത് ഇല്ലാണ്ടെയാക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ രക്ഷിച്ചതും , 

അരക്കില്ലത്തിൽ ഇട്ട് എല്ലാവരേയും അഗ്നിക്കിരയാക്കുവാൻ നോക്കിയപ്പോൾ രക്ഷിച്ചതും, 

രാക്ഷസന്മാരിൽ നിന്നും രക്ഷിച്ചതും, 

കൗരവസഭയിൽ ചൂതുകളിച്ചപ്പോൾ, വസ്ത്രമായ് വന്ന്  ദ്രൗപദീ മാനസംരക്ഷണം ചെയ്തതും, 

അർജ്ജുനന്റെ സാരഥിയായി പാർത്ഥനെ നേർവഴി നയിച്ചതും, 

യുദ്ധത്തിൽ അർജ്ജുനന്റെ നേർക്കുവന്നുചേർന്നുകൊണ്ടിരുന്ന കൂർത്തുമൂർഛയേറിയ ശരങ്ങൾ സ്വയം തിരുമാറിൽ ഏറ്റുവാങ്ങിക്കൊണ്ട് പാർത്ഥനെ സംരക്ഷിച്ചതും,

അശ്വത്ഥാമാവിന്റെ ബ്രഹ്മാസ്ത്രം ഉത്തരയുടെ ഗർഭത്തിനു നേരെ വരുന്നതുകണ്ട് പാണ്ഡവരുടെ ആകെ അവശേഷിച്ചിരുന്ന അഭിമന്യുപുത്രനെ സംരക്ഷിച്ചതും,

അങ്ങനെയങ്ങനെ എണ്ണിയാൽ തീരാത്തത്ര കാരുണ്യം അങ്ങ് ഞങ്ങളിൽ ചൊരിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നില്ലേ ?  

ഭഗവാനേ! ഏതുദു:ഖം വരുമ്പോഴും അതൊന്നും ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നില്ല!

കാരണം ഈ ജനിമൃതിചക്രത്തിൽ നിന്നുള്ള മോചനമായ മോക്ഷപ്രദായകമായ നിന്തിരുവടിയുടെ മഹൽദർശനം തന്ന് അനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നില്ലേ? 

ആത്മാനാത്മവിവേകമുള്ള പരമഹംസന്മാരായ മഹർഷികൾക്കും സദാ ഭഗവദ് പാദപങ്കജങ്ങളിൽ ചിത്തം ഉറപ്പിച്ചുധ്യാനിക്കുന്ന മുനിമാർക്കും നിന്തിരുവടിയെ പൂർണ്ണമായി അറിയുവാൻ കഴിയുന്നില്ല. പിന്നെ വെറും സ്ത്രീയായ അജ്ഞാനിയായ ഈയുള്ളവൾക്ക് അങ്ങയെ എങ്ങിനെ അറിയുവാനാണ്! അതുകൊണ്ട് എങ്ങും നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന അവിടുത്തേക്ക് വെറും നമസ്ക്കാരം മാത്രം ചെയ്യുന്നു.

കിംക്ഷണന്മാർക്ക്‌ വിദ്യയുണ്ടാകയില്ലയല്ലോ.. (12.4.2015)

കിംക്ഷണന്മാർക്ക്‌ വിദ്യയുണ്ടാകയില്ലയല്ലോ..
'കിം ക്ഷണം എന്ന് കരുതുന്നവർ' അതായത് സമയത്തിന് വില കൽപ്പിക്കാത്തവർ; സമയം വേണ്ടതുപോലെ പ്രയോജനപ്പെടുത്താത്തവർ. അവർക്കെങ്ങിനെയാണ് വിദ്യയുണ്ടാവുക?
കിങ്കണന്മാരായുളേളാർക്കർത്ഥമുണ്ടായ്‌വരാ..
'കിം കണം' ഒരു കഷണത്തിനുപോലും 'വില' കൊടുക്കാത്തവർക്ക് അർത്ഥം (പണം) ഉണ്ടാവുകയില്ല.
'കിം ഋണം' നാം ജനിക്കുമ്പോൾ തന്നെ മൂന്നു തരം കടവും കൊണ്ടാണ് വരുന്നത്. (ദേവഋണം, പിതൃ ഋണം, ഋഷി ഋണം). വിവാഹം കഴിക്കുന്നതോടെ 'കടമ'യും വന്നുകൂടുന്നു. ഇതിനൊന്നും വിലകൊടുക്കാത്തവർക്ക് എങ്ങിനെ നിത്യസൌഖ്യം ഉണ്ടാവാൻ?
'കിം ദേവൻ' ഈശ്വരകാര്യങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധയില്ലാത്തവർ, അവർക്ക് എങ്ങിനെ മോക്ഷം കിട്ടും? വീണ്ടും വീണ്ടും ജനനമരണ ചക്രങ്ങളിൽ കിടന്നുഴറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. (from Adhyatma Ramayanam)

Nahi nahi rakshati whats app karane (19.6.15)

There was a time when people in our village were scared of Postmen and Telegrams!

Later Landline phones came to our houses. When I was a kid we had a phone at North Parur, Kerala, the no. was just 237.There were only very few houses in North Parur and almost all the families knew one another. People knew others from the family names or house names. People were friendly, they gathered together often, and everybody knew what was happening around. 

Whenever there was an accident or death in any of the relatives of neighbors, we get a telephone message. It was me and my father who had to pass the message to their relatives staying near by. Once an old lady fainted when she saw my father opening the gate and entering their compound since it was the third time in an year we had to convey the sad news.

Then came the hands-free phones, pager, etc., and later mobile phones. People started walking while talking. Now that everyone has a mobile on their own and whats app too, people love to be on themselves, enjoy the messages shared, they do not need the company of their friends as they have so many virtual friends whom they have never even met once.

Now, information are at fingertips, but education has not been so 'subtle' (sookshmam) as before; it has become 'gross' (sthoolam). People are unable to understand each other although they live in the same building and travel in the same local train daily.

Bhaja Govindam Bhaja Govindam
Govindam bhaja mooda mate
Sampraapte sannihite kaale
Nahi nahi rakshati "what'sApp!" karane.

Narayaneeyam (Dasakam2/1,2)

ഇഷ്ടദേവതാ ഉപാസനയുടെ മാഹാത്മ്യം നാരായണീയം ദശകം 2-ൽ പറയുന്നു. ആദ്യത്തെ രണ്ടു ശ്ലോകങ്ങളിൽ ഭഗവാന്റെ വാങ്ഗ്-മയ ചിത്രം വർണ്ണിയ്ക്കുന്നു. ഭഗവാന്റെ ഈ രൂപത്തിന് എന്താണ് പ്രമാണം? ധ്രുവന് നാരദ മഹർഷി പറഞ്ഞുകൊടുത്ത രൂപം, ഉദ്ധവന് ശ്രീകൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത രൂപം, കപിലഭഗവാൻ അമ്മയായ ദേവഹൂതിയ്ക്ക് ഉപദേശിച്ചരൂപം ...അങ്ങനെ പ്രമാണമുണ്ട്. പുതിയ വഴി വെട്ടിത്തെളിച്ചതല്ല, സുരക്ഷിതമായ മാർഗ്ഗമാണ് പരീക്ഷിച്ചു തെളിഞ്ഞതാണ് എന്ന് ചുരുക്കം.

1) ത്വദ് രൂപം (അഹം) ഭജേ - അങ്ങയുടെ ഈ രൂപം ഞാൻ ധ്യാനിയ്ക്കുന്നു.

സൂര്യന്റെ പ്രകാശം തോറ്റുപോകും വിധം തിളക്കമാർന്ന തങ്കക്കിരീടം. കറുത്തിരുണ്ട പുരികക്കൊടികൾക്കിടയിൽ മുകളിലായി നീണ്ട ഗോപിക്കുറി. നെറ്റിയോ, പഞ്ചമിച്ചന്ദ്രന്റെ വലിപ്പം. കാരുണ്യം വഴിഞ്ഞൊഴുകുന്ന കണ്ണുകൾ. ഭക്തന്മാരെ അനുഗ്രഹിക്കുവാൻ വെമ്പൽ കൊള്ളുന്ന കാരുണ്യം ഓളം വെട്ടുന്ന, നീണ്ട താമരപ്പൂവിന്റെ ഇതൾപോലെയുള്ള കണ്ണുകൾ ഒന്ന് നോക്കിയിരുന്നു നോക്കൂ. മനസ്സ് ആനന്ദത്തിൽ ആറാടും. കണ്ണുകൾക്കുശേഷം നാസികയല്ല വർണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നത് പുഞ്ചിരിയാണ്. നമ്മുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട് നമ്മുടെ സങ്കടങ്ങൾ ഒപ്പിയെടുത്ത്, നമ്മളെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നതാണ് ആ പാൽപുഞ്ചിരി. ഭഗവാനെ സർവ്വാത്മനാ ആശ്രയിച്ചാൽ, ആ തിരുമുഖത്തുനോക്കി കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നാൽ - "നീ എന്തിനു സങ്കടപ്പെടുന്നു, ഞാനുണ്ടല്ലോ" എന്ന ആശ്വാസം പകർന്നു തരുന്നതായി കാണാം.

സാമുദ്രികാശാസ്ത്രപ്രകാരം, ഉയർന്നു വളഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ഭഗവാന്റെ മനോഹരമായ നാസിക, മകരമത്സ്യങ്ങളെപ്പോലെ ആകൃതിയുള്ള കുണ്ഡലങ്ങൾ കാതിൽ; കുണ്ഡലങ്ങളുടെ പ്രകാശം പ്രതിഫലിച്ചിട്ടെന്നോണം ചുവന്നു തുടുത്ത കവിൾത്തടങ്ങൾ.ശംഖുപോലെയുള്ള കഴുത്ത്; കഴുത്തിൽ അരുണോദയം പോലുള്ള കൌസ്തുഭം, തിരുമാറിൽ വൈജയന്തിമാല, മുത്തുമാലകൾ പച്ചക്കല്ലുവച്ചമാല, കൂടാതെ മഹാലക്ഷ്മിയുടെ ഇരിപ്പിടമായ മാറിടത്തിൽ ശ്രീവത്സം. ഭഗവാന്റെ പരമഭക്തയായ മഞ്ജുള വാരസ്യാർ ആൽത്തറയിൽ കിടന്ന കല്ലിൽ ഭഗവാനെ ധ്യാനിച്ചു കൊണ്ട് ചാർത്തിയ പൂമാല ഭഗവാന്റെ തിരുമാറിൽ വനമാലയായി ശോഭിക്കുന്നു. വനമാലയോടു കൂടിയ ഗുരുവായൂരപ്പന്റെ വർണ്ണന നാരായണീയത്തിലേയുള്ളൂ.

2) കേയൂരം, അംഗദം, കങ്കണം, ഉത്തമ മഹാരത്നങ്ങൾ പതിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന മോതിരം, ലക്ഷണമൊത്ത നീണ്ട കൈകൾ, ചതുർഭുജനായി ശംഖ-ചക്ര-ഗദാ-പത്മങ്ങൾ ധരിച്ച്, മഞ്ഞപ്പട്ടുടയാട അതിനുമുകളിൽ തങ്കം കൊണ്ടുള്ള അരഞ്ഞാണം, താമരപ്പൂപോലെ ശോഭയാർന്നതും മൃദുവായതുമായ പാദപങ്കജങ്ങൾ. പ്രകാശം പരത്തുന്ന നഖങ്ങൾ.

ഈ രണ്ടു ശ്ലോകങ്ങളിൽ പറയുന്ന ഗുരുവായൂരപ്പന്റെ രൂപം ധ്യാനിയ്ക്കാമോ? എല്ലാർക്കും സാധിക്കുന്ന ധ്യാനമാണ് ഇവിടെ പറയുന്നത്. ബ്രഹ്മദേവന് ഭഗവാൻ ദർശനം കൊടുത്ത വൈകുണ്റ മൂർത്തിയുടെ ഈ ചിത്രം ഉള്ളിലേയ്ക്കാക്കാമോ ?

സ്വാമി അശേഷനന്ദജിയുടെ ബോറിവില്ലിയിൽ 3.1.2016-ൽ നടന്ന, നാരായണീയ ജ്ഞാന യജ്ഞത്തിൽ നിന്ന്. (ആചാര്യൻ പാലക്കാട് ചിന്മയമിഷൻ)

ഉള്ളിലേക്ക് (27.10.15)

ഉള്ളിലേക്ക്

തിരിഞ്ഞില്ലിതുവരെ എന്നറിയാം

നിറയെ പരമാനന്ദമാണെന്നറിയാം

എങ്കിലും

ഒരുക്ഷണം പോലും എത്തിനോക്കിയില്ല.

സമയമേറെ വ്യർത്ഥമായെന്നറിയാം

ഇനിയധികം കാലമില്ലെന്നും

ഇനിയുള്ളകാലമെങ്കിലും നിത്യം

കണ്ണടച്ച്, നാമം ജപിച്ച്, ധ്യാനിച്ച്

സാവധാനം

അകത്തേക്ക് അടിവച്ചടിവച്ച് കടക്കാം..

"മാറാത്തത് എന്നും മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു" (vanaja 17.8.2015)

മുൻപിൽ അതാ ഒരു വെള്ളക്കടലാസ് ഇരിക്കുന്നു. ഇതുവരെ ഒരു ചിത്രം പോലും അതിൽ ആരും വരച്ചുകുറിച്ചിട്ടില്ല.
പക്ഷെ...'ഒന്നും കാണുന്നില്ല' എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന ആ വെള്ളക്കടലാസ് ഉണ്ടല്ലോ, അതൊരു ചിത്രകാരന്റെ കൈയ്യിൽ കിട്ടിയാലോ?
അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിലെ ഭാവനയാണ് വെള്ളക്കടലാസിലേക്കു നിറം പകരുന്നത്.
ഒരു വര, അതിനടുത്തൊരു വര, കുറച്ചകലെ ഒന്നു കുറുകെയായി മറ്റൊരു വര, എന്നിങ്ങനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിലെ ഭാവന വിരൽതുമ്പിലൂടെ ഒഴുകുകയായി. കടലാസിന്റെ നിറം മറയ്ക്കുന്ന വരകളാണ് ചിത്രത്തിന് ജീവൻ പകരുന്നത്.
കണ്ടു നിൽക്കുന്നവർക്ക് ഒരു പക്ഷെ ആദ്യമൊക്കെ ഒന്നും പിടികിട്ടിയെന്നു വരില്ല. എന്തൊക്കെയോ കുത്തിവരയ്ക്കുന്ന പ്രതീതി.
കടലാസിൽ വരകളും നിറങ്ങളും കൊണ്ട് സത്ത്വനിറം മറഞ്ഞുകഴിയുമ്പോൾ നിറമുള്ള ചിത്രം തെളിയുകയായി.
അടിസ്ഥാനതത്വം അഗോചരമായിരിക്കുന്നു. മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന രൂപങ്ങളും അതിനു നാമിട്ട നാമങ്ങളും കൊണ്ട് "സത്യം" എന്നും മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു!

നാമജപം (27.10.15)

നാമം ഉരുവിട്ടുരുവിട്ട് ശ്വാസം തന്നെയായ് തീർന്നിടും അറിഞ്ഞുകൊണ്ടു തുടങ്ങും ജപം അറിയാതെയായ് തുടർന്നിടും അനായാസേന തുടരും അനന്യചിന്ത മാഞ്ഞിടും...

ഗജേന്ദ്രമോക്ഷം (16.11.15)

തമോഗുണമുള്ള മൃഗമാണ്‌ ആന. അഗസ്ത്യമഹർഷിയാൽ ശപിക്കപ്പെട്ട ഇന്ദ്രദ്യുമ്നനെന്ന കാട്ടിലെ ആനരാജാവ് നാം തന്നെ. സ്വന്തം താവളത്തിൽ സുരക്ഷിതരെന്ന ഭ്രമത്തിൽ കഴിയുമ്പോൾ അഹങ്കാരം തല പൊക്കുന്നു. ശരീരമനോബുദ്ധികളാലും ബന്ധുജനങ്ങളാലും സ്ഥാനമാനങ്ങളാലും എല്ലാം തികഞ്ഞുവെന്ന മിഥ്യാധാരണയിൽ കഴിഞ്ഞു കൂടുമ്പോഴൊന്നുംതന്നെ, ഭഗവാന്റെ കാരുണ്യമാണിവിടെ നടക്കുന്നതെല്ലാം എന്നും താൻ മാത്രം വിചാരിച്ചാൽ സ്വന്തം ശരീരം പോലും വിചാരിക്കും പോലെ വഴങ്ങുകയോ ഒന്നും തന്നെ ആവില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല. എല്ലാം ഞാൻ ചെയ്യുന്നുവെന്നും എന്നാൽ സാധിക്കുന്നുവെന്നും എല്ലാം എന്റേതാക്കണമെന്നും എങ്ങിനെയും എന്തും സ്വന്തമാക്കണം എന്നും ഒക്കെ ഭ്രമിച്ച് ഭഗവാനെ മറന്ന് ഈ ലോകത്തിൽ കഴിയുന്നു. പ്രശ്നങ്ങൾ വരുമ്പോൾ ആദ്യം ഭഗവാൻ എനിക്ക് മാത്രം എന്താണിങ്ങനെ തന്നത് എന്ന് വിഷമിച്ചിരിക്കും. അതുവരെ ഒർക്കാതിരുന്ന ഭഗവാൻ ചോദിക്കാതെ തന്നെ തന്നുകൊണ്ടിരുന്ന സൌഭാഗ്യങ്ങൾ ഒന്നും ശ്രദ്ധയിൽ പെടില്ല; ഈ കോടാനുകോടി ബ്രാഹ്മാണ്ഡങ്ങളെയും ഭഗവാൻ സൃഷ്ടിച്ചു പരിരക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതൊന്നും ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല, ഇതുവരെ ഭഗവാന്റെ നാമം ഉച്ചരിച്ചിട്ടുപോലും ഉണ്ടാവില്ല --- പക്ഷെ അവനവന് മറികടക്കുവാൻ സാധിക്കാത്ത ഒരു പ്രശ്നം മുൻപിൽ കാണുമ്പോൾ അതുവരെ യഥേഷ്ടം അനുഭവിച്ചിരുന്നതുപോലും സൌകര്യപൂർവ്വം മറന്നുപോകും... ഇതാണ് തമോഗുണികളായ നമ്മുടെ ഓരോരുത്തരുടേയും അവസ്ഥ. ഇന്ദ്രദ്യുമ്നന്റെ കഥയിലൂടെ നമ്മളെത്തന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി രക്ഷപ്പെടുവാനുള്ള വഴിയേയും നമുക്ക് കാണിച്ചുതരുന്നു ഗജേന്ദ്രമോക്ഷത്തിലൂടെ.

പതിവ്രതയാം ധർമ്മപത്നി (12.4.2015)

"നാഥ! പതിവ്രതയാം ധർമ്മപത്നി ഞാ-

നാധാരവുമില്ല മറ്റെനിക്കാരുമേ

ഏതുമേ ദോഷവുമില്ല ദയാനിധേ!"

അങ്ങയിൽ പൂർണ്ണമായി ആത്മസമർപ്പണം നടത്തിയിരിക്കുന്ന എനിക്ക്, ഈ പ്രപഞ്ചത്തിനു മുഴുവനും ആധാരമായിരിക്കുന്ന അങ്ങല്ലാതെ  മറ്റൊരു ആധാരമോ ആശ്രയമോ ഇല്ല. 

"പാദസുശ്രൂഷാവ്രതം മുടക്കായ്ക മേ"
അങ്ങയുടെ പാദപങ്കജങ്ങളെ സേവിക്കുവാനുള്ള, ശുശ്രൂഷിക്കുവാനുള്ള പുണ്യം ലഭിച്ചിരിക്കുന്ന എനിക്ക്  പതിവ്രതാധർമ്മം നിഷേധിക്കരുതേ.... ("അങ്ങക്ക് എന്തൊക്കെ സേവ ചെയ്തു തരണം അതിലാണ് എന്റെ സന്തോഷം" ഉണ്ടാവുന്നത്, എന്റെ സന്തോഷത്തിനായി അങ്ങേക്ക് ഒന്നും തന്നെ തേടേണ്ടതായി ഉണ്ടാവില്ല എന്നർത്ഥം കൂടി വരുന്നു.)

"നിന്നുടെ സന്നിധൌ സന്തതം വാണീടു-
മെന്നെ മറ്റാർക്കാനും പീഡിച്ചു കൂടുമോ?"
അങ്ങയുടെ സമീപത്ത് സദാ വാഴുന്ന എന്നെ അങ്ങയുടെ സംരക്ഷണകവചത്തിനുള്ളിൽ സുരക്ഷിതയായിരിക്കുന്ന എന്നെ ആർക്കാണ് പീഡിപ്പിക്കുവാൻ ആവുക? (ഭഗവാനിൽ ഉള്ള തന്റെ പരിപൂർണ്ണ ശ്രദ്ധാവിശ്വാസം ഉള്ളത് സൂചിപ്പിക്കുന്നു).

"വല്ലതും മൂലഫലജലാഹാരങ്ങൾ
വല്ലഭോച്ഷ്ടമെനിക്കമൃതോപമം"
ഭക്ഷണമാണെങ്കിൽ, അങ്ങ് എന്ത് കഴിക്കുന്നുവോ കാട്ടുകിഴങ്ങുകളോ, കായ്കനികളോ, ജലമോ എന്തു തന്നെയായാലും ശരി അങ്ങ് കഴിച്ചതിന്റെ ബാക്കി എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കിൽ അതെനിക്ക് അമൃതം പോലെയായിരിക്കും.

"ഭർത്താവു തന്നോടു കൂടെ നടക്കുമ്പോ-
ളെത്രയും കൂർത്തുമൂർത്തുള്ളകല്ലും മുള്ളും
പുഷ്പാസ്തരണതുല്യങ്ങളെനിക്കതും
പുഷ്പബാണോപമ! നീ വെടിഞ്ഞീടൊലാ
ഏതുമേ പീഢയുണ്ടാകയില്ലെന്മൂലം
ഭീതിയുമേതുമെനിക്കില്ല ഭർത്താവേ!"
ഭർത്താവിന്റെ കൂടെ നടക്കുമ്പോൾ കാട്ടിലെ എത്ര കൂർത്തുമൂർത്തുള്ളകല്ലും മുള്ളും പുഷ്പസമാനമാണ്. ഖോരമായ കാട്ടിലൂടെ എത്ര വർഷങ്ങൾ നടന്നാലും ഒട്ടും ഭയവുമെനിയ്ക്കില്ല,  യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഞാൻ കാരണം അങ്ങേക്ക് ഉണ്ടാവുകയില്ല, എന്നെ ഇവിടെ വിട്ടിട്ടു  പോകല്ലേ ദേവാ.
(ഞാൻ കാരണം ഒരിക്കലും ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാവുകയില്ല, ദുഷ്ടന്മാരായ രാക്ഷസരോ മൃഗങ്ങളോ ഉപദ്രവിക്കും എന്ന ഭയം എനിക്കില്ല, സംരക്ഷകനായ അങ്ങയിൽ പൂർണ്ണ വിശ്വാസമുള്ളതിനാൽ; പ്രത്യേകമായ ഇഷ്ട ഭക്ഷണങ്ങൾ തേടേണ്ടതായി വരികയില്ല; എന്റെ സന്തോഷത്തിനായി അങ്ങേക്ക് ഒന്നും തന്നെ പ്രവർത്തിക്കേണ്ടതായി വരില്ല, കാരണം അങ്ങയെ സേവിക്കുക അങ്ങയുടെ സുഖം സന്തോഷം എന്നതിൽ കവിഞ്ഞ് എനിക്ക് മറ്റൊന്നും തന്നെ സന്തോഷദായകമായിട്ട്  ഉണ്ടാവില്ല).

"Easwara praarthana" -by Sri Kumaranasan

ജഗദധീശ! രാത്രിയും ശശാങ്കതാരകങ്ങളും
പകലുമര്‍ക്കബിംബവും നിരന്ന മേഘജാലവും
മൃഗകദംബ പക്ഷി വൃക്ഷ പുഷ്പ ശലഭവൃന്ദവും
മികവില്‍ നിന്റെ വൈഭവങ്ങള്‍ വാഴ്ത്തിടുന്നു ദൈവമേ!
ഗഗനമെന്തൊരത്ഭുതം സമുദ്രമെന്തൊരത്ഭുതം
നിഖില ജീവജാലജീവനെന്നതെന്തൊരത്ഭുതം
സകലതും രചിച്ചതോര്‍ക്കിലഖിലനാഥനായ നീ
സകലശക്ത നിന്‍പദം നമിച്ചിടുന്നു ഞാന്‍ വിഭോ!
ദീനരില്‍ കൃപാരസം കലര്‍ന്നലിഞ്ഞീടേണമെന്‍
മാനസം, ഭവാനതിന്നു കരുണചെയ്ക സന്തതം
ഊനമറ്റ ചിത്തശുദ്ധി കൃത്യസക്തി തൃപ്തിയും
ഞാനിളച്ചിടായ്വതിന്നു നീ കടാക്ഷമേകണം.
ശോഭയിജ്ജനത്തിനുള്ളതൊക്കെ നഷ്ടമാകിലും
താപമച്ഛനമ്മമാര്‍ക്കുമാര്‍ക്കുമാര്‍ന്നിടാതെയും
കോപമത്സരാദിയെന്‍ മനസ്സിലേശിടാതെയും
നീ ഭരിച്ചു കാത്തുകൊള്‍ക ഞങ്ങളെ ദയാനിധേ!
രമ്യമായ മേടമേല്‍ സുഖിച്ചു ഞാനിരിക്കിലും
കര്‍മശക്തികൊണ്ടു വല്ല ചെറ്റയില്‍ കിടക്കിലും
എന്മനസ്സധര്‍മചിന്ത വിട്ടിരിപ്പതിന്നു നീ
ചിന്മയപ്രഭോ! കനിഞ്ഞനുഗ്രഹിക്ക ദൈവമേ.
ക്ഷണമൊരോന്നുപോകവേ ക്ഷയിച്ചിടുന്നു ജീവിതം
ഗുണമസംഖ്യമാളുകള്‍ക്കുചെയ്തിടേണ്ടതുണ്ടിവന്‍
ഉണര്‍വൊടെന്നുമെന്‍ പ്രവൃത്തി സമയനിഷ്ഠയോടു ഞാന്‍
അണുവിടാതെ ചെയ്യുമാറനുഗ്രഹിക്ക ദൈവമേ!
തുഷ്ടി ഞാന്‍ നിമിത്തമെന്റെ നാട്ടിനും ജഗത്തിനും
പുഷ്ടിയാര്‍ന്നു കാണ്മതിന്നെനിക്കു ഭാഗ്യമേകണം
ശിഷ്ടസംഗമത്തിനുള്ള യോഗവും ഭവിക്കണം
വിഷ്ടപേശ ഭക്തലോകപാലനാഥ പാഹിമാം!

Mahabali (6.12.2015)

ത്രിവിക്രമൻ വന്നു ഭൂമി യാചിച്ച നേരം ത്രിലോകാധിപൻ താൻ ദാനശീലനെന്നും മൂന്നടി മാത്രമെന്ന ബുദ്ധി ബാലിശമെന്നും മുന്നിൽ കാണുന്നതോ വെറും ബാലനെന്നും അഹങ്കാരമതിൽ മനസ്സിൽ മറ തീർക്കും കാലം അഹം-മമാദികളല്ലാതൊന്നുമേ കണ്ടതില്ല ബലി തന്റെ ഗർവ്വമടങ്ങിയോരു നേരം ബലി കണ്ടു തൻ മുന്നിൽ വലിയോരു രൂപം!

വിശ്വേശ്വരവിവാഹോത്സവാരംഭം (9.1.2016)

വിശ്വാമിത്രമഹർഷിയുടെ ആഗമനവിവരം അറിഞ്ഞയുടനെ ജനകമഹാരാജാവ് പരിവാരങ്ങളുമായി നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ ഭക്ത്യാദരവോടുകൂടി പൂജാദ്രവ്യങ്ങളുമായി വന്ന് പൂജിച്ചു. നരനാരയണന്മാരുടെ അവതാരമൂർത്തികളാണോ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നത്, സൂര്യചന്ദ്രന്മാരെന്നപോലെ പ്രഭ ചൊരിയുന്ന ഈ കുമാരന്മാർ ആരാണ് എന്ന് ജനകമഹാരാജാവ് വിശ്വാമിത്രമഹർഷിയോട് ചോദിച്ചു. പരമഭക്തനായ ഈ യോഗിക്ക്, ഭഗവാനെ തിരിച്ചറിയുവാൻ യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാവില്ല എന്നറിയാമെങ്കിലും വിശ്വാമിത്ര മുനി വിചാരിച്ചുകാണും, ധനുർയജ്ഞത്തിനായി മിഥിലാരാജ്യത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകുന്ന രാമലക്ഷ്മണന്മാരുടെ യഥാർത്ഥ സ്വരൂപം ഇപ്പോൾ തന്നെ അറിയിച്ചാൽ ശരിയാവില്ല എന്ന്. അതുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, "മഹാരാജാവേ, എന്റെ വാക്കുകൾ വിശ്വസിച്ചാലും..." ദേവന്മാരെ അ സുരന്മാരോട് യുദ്ധം ചെയ്യുന്നതിൽ സഹായിക്കുവാൻ പോലും കഴിവുള്ളതായിട്ടുള്ള വീരനായ ദശരഥമഹാരാജാവിന്റെ പുത്രന്മാരാണ് ഇവർ രണ്ടുപേരും. ശ്രീരാമൻ ജ്യേഷ്‌ഠനും അനുജൻ ലക്ഷ്‌മണൻ മൂന്നാമത്തെ പുത്രനും. ലോകക്ഷേമത്തിനായിക്കൊണ്ട് പിതൃക്കൾക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന യാഗം സംരക്ഷിക്കുവാനായി ഞാൻതന്നെ ചെന്നു കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോന്നതാണ്. കണ്ടാൽ കുട്ടികളാണെങ്കിലും ഇവർ നിസ്സാരക്കാരല്ല കേട്ടോ, കാടുമുഴുവനും വിറപ്പിച്ചിരുന്ന താടക എന്ന രാക്ഷസിയെപ്പേടിച്ച് ആ വഴിയേതന്നെ ആരും നടന്നിരുന്നില്ല, ആ ഭയങ്കരിയായ രാക്ഷസിയെ ഒരേയൊരു ബാണം കൊണ്ടുതന്നെ എയ്‌തു കൊന്നു. അതോടെ ഞങ്ങളുടെ ഭയവും മാറി, യാഗം സുഗമമായി അനുഷ്ഠിയ്ക്കുവാനും സാധിച്ചു. അതുമാത്രമല്ല, ഗൗതമമഹർഷിയുടെ പത്നി അഹല്യ, മുനിശാപത്താൽ അചേതനമായ കല്ലുപോലെ വിജനമായ ആശ്രമപരിസരത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിലേ നടന്നുവന്ന ശ്രീരാമന്റെ പാദങ്ങളിലെ പൊടിവീണതിനാൽ പരിശുദ്ധയായി വീണ്ടും ഗൗതമ മഹർഷിയുടെ അടുത്തേക്ക് സേവനാതൽപ്പരയായി തിരിച്ചുപോകുവാൻ സാധിച്ചു. (മുനിമാരുടെ ശാപം അനുഗ്രഹം തന്നെയാണ്. ആ മഹാത്മാക്കൾ കോപത്തെ മറികടന്നവരാണെങ്കിലും എന്തിനു കോപം വന്നു ശപിക്കുന്നുവെന്നാണെങ്കിൽ അത് അവരുടെ കാരുണ്യം ഒന്നുകൊണ്ടു മാത്രമാണ്. കോപം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ട് ശപിച്ചാലും ഉടനെ ഹൃദയം ആർദ്രമായി ശാപമോക്ഷവും അരുളും. കാരണം അവർക്കറിയാം ഋഷിമുനിമാരുടെ ശാപത്താൽ നരകത്തിൽ പോകും പക്ഷെ ഭഗവാന്റെ കൈകളാൽ വധിക്കപ്പെട്ടാൽ പോലും അവർക്ക് മോക്ഷമാണ് ലഭിക്കുന്നത് എന്ന്. അതിനാൽ എത്ര വലിയ തെറ്റുചെയ്യുന്നവരേയും അവർ ഭഗവാന്റെ അടുത്ത് എത്തിക്കും. 'താടകയ്ക്കു ഭഗവാന്റെ അടുത്ത് വിദ്വേഷത്തോടെ അടുക്കേണ്ടി വന്നു' എങ്കിലും ഭഗവാന്റെ കാരുണ്യത്തോടെ രാമബാണത്താൽ മോക്ഷം കിട്ടി. ജലപാനം പോലുമില്ലാതെ, യാതൊരു ജീവിയുടേയും സഹവാസം പോലും ഇല്ലാതെ, ഏകാന്തഭക്തിയോടെ സദാ രാമനാമ ജപത്തിൽ നിമഗ്നയായിരുന്ന അഹല്യയുടെ പുണ്യസഞ്ചയത്താൽ ഭഗവാൻ അഹല്യയുടെ അടുത്തേക്ക് വരേണ്ടിവന്നു. സ്വന്തം പതിയായ ഗൗതമമുനിയുടെ ശാപം അനുഗ്രഹമായിക്കരുതി അഹല്യ. സാഹചര്യങ്ങളെ പഴിച്ചില്ല, സ്വയം പഴിച്ചില്ല, കിട്ടിയ സന്ദർഭം വേണ്ടപോലെ ഉപയോഗിച്ചു. ഭഗവാൻ തന്ന നാവും മനസ്സും ഇന്ദ്രിയങ്ങളും ഉള്ളിലേക്കാക്കിക്കൊണ്ട് ഭഗവൽ നാമജപം തുടർന്നു . ഭക്തപരാധീനനായ ഭഗവാന് പിന്നെ വരാതിരിക്കുവാൻ ആകുമോ?)

സാക്ഷാൽ ശ്രീ പരമേശ്വരന്റെ ചാപം സാധാരണ ഒരു വില്ല് അല്ല. ഭഗവാന്റെ ആയുധങ്ങൾ എല്ലാം ചൈതന്യവത്താണ്. സാധാരണക്കാരായ നമ്മുടെ വീട്ടിലുള്ള അചേതന ആയുധങ്ങളെപ്പോലെ നിസ്സാരമയിട്ടുള്ളതല്ല.

മാഹേശ്വരമായ ചാപം കാണുവാൻ ഉള്ളിൽ വളരെ ആഗ്രഹമുണ്ട് അതുകൊണ്ട് അത് കാണിച്ചു തരണമെന്ന് വിശ്വാമിത്രമഹർഷി ജനകമഹാരാജാവിനോട് പറഞ്ഞു. സാക്ഷാൽ ഭഗവാൻ തന്നെ അവതരിച്ചിരിയ്ക്കുന്നതാണ് ശ്രീരാമദേവനായി എന്ന് വിശ്വാമിത്രമഹർഷി അറിയിച്ചില്ലയെങ്കിലും "എല്ലാമീശ്വരനെന്നേ ചൊല്ലാവിതെനിക്കിപ്പോൾ" എന്ന് കൂട്ടിച്ചേർത്തു. ഭഗവൽ സങ്കല്പംകൊണ്ട് ഭഗവാന്റെ സ്വരൂപം മഹാരാജാവിനു മനസ്സിലായതില്ല എങ്കിലും യഥാവിധി പൂജിച്ചശേഷം സൽക്കാരായോഗ്യന്മാരാം രജപുത്രന്മാരെക്കണ്ടിട്ട് "ചിത്തത്തിൽ വളരെയധികം പ്രീതിയുണ്ടായി" ജനകമഹാരാജാവിന്. (പത്രം പുഷ്പം ഫലം തോയം യോ മേ ഭക്ത്യാ പ്രയച്ഛതി തത് അഹം ഭക്ത്യുപഹൃദം അശ്നാമി പ്രയതാത്മന: ) എന്ന് ശ്രീമദ്‌ ഭഗവദ് ഗീത അദ്ധ്യായം 9 ശ്ലോകം 26-ൽ പറയുന്നുണ്ടല്ലോ. ചെയ്യേണ്ടത് ചെയ്തുകഴിയുമ്പോൾ ചിത്തം തെളിയും, കൃതാർത്ഥത തോന്നും, മന:പ്രസാദമുണ്ടാകും. ഭഗവാനാണ് എന്നറിയാതെയാണ് ഭക്തിപൂർവ്വം പൂജിച്ചതെങ്കിലും ഭഗവാൻ മനസ്സാ സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.

അതിനുശേഷം ജനകമഹാരാജാവ് മുഖ്യമന്ത്രിയോട് ഉടനെ കൊട്ടാരത്തിൽ ചെന്ന് പാരമേശ്വരചാപം രാജസഭയിലേക്ക് ആനയിക്കുവാൻ ഉത്തരവിട്ടു. എന്നിട്ട് ജനകമഹാരാജാവ് വിശ്വാമിത്രമുനിയോട് പറഞ്ഞു "രാജകുമാരനായ ഈ ബാലകൻ രഘുവംശത്തിലെ ശ്രേഷ്ഠൻ, താമരക്കണ്ണൻ, സുന്ദരൻ, ദശരഥപുത്രൻ, ഈ ചാപം കുലച്ചുവലിച്ചു മുറിച്ചീടുമെങ്കിൽ തീർച്ചയായും എന്റെ മകൾക്ക് വല്ലഭാനാകുന്നതായിരിക്കും. അനേകം കിങ്കരന്മാർ ഹുങ്കാരത്തോടുകൂടി എടുത്തു കൊണ്ടുവന്നു ത്രൈയംബകം. . പട്ടുവസ്ത്രം കൊണ്ടും അനേകം മണികൾകൊണ്ടും അലങ്കരിച്ച മൃത്യുശാസനചാപം. ശ്രീ പരമേശ്വരൻ സദാരാമജപത്തിൽ മുഴുകിക്കഴിയുന്ന ഭഗവാനാണ്. ആ രാമഭക്തന്റെ പള്ളിവിൽ കണ്ടു ശ്രീ രാമചന്ദ്രഭഗവാൻ ബഹുമാനപുരസ്സരം വന്ദിച്ചു. സാക്ഷാൽ പരബ്രഹ്മം ഭൂമിയിൽ അവതാരം ചെയ്തതാണെങ്കിലും മാനുഷരൂപത്തിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യനെപ്പോലെ പ്രവർത്തിയ്ക്കുമല്ലോ. "വില്ലെടുക്കാമോ? കുലച്ചീടാമോ? വലിക്കാമോ? ചൊല്ലൂ.." എന്നു് ഗുരുവിന്റെ അനുവാദത്തിനായി ഭഗവാൻ ശ്രീ രാമചന്ദ്രൻ ഒന്ന് തൃക്കണ്‍ പാർത്തു. "മടിക്കേണ്ട, എല്ലാമാകുന്നതു ചെയ്താലും ഇതുകൊണ്ട് മംഗളം ഭവിക്കുമല്ലോ" എന്ന് ഗുരു അനുഗ്രഹിക്കുന്നതുകേട്ട് രഘുവംശതിലകൻ പതുക്കെപ്പോയിച്ചെന്നുനിന്നു ഭവചാപത്തെ വീക്ഷിച്ചു. ജ്വലിച്ച തേജസ്സോടെ വേഗം എടുത്തു കുലച്ചു വലിച്ചുമുറിച്ചുടനെ ഈരേഴു ലോകങ്ങളുംമുഴങ്ങി. ('ഭവ'മെന്നാൽ സംസാരം എന്നും അർത്ഥം വരുന്നുണ്ട്; ശിവനെന്നും അർത്ഥം 'ഭവ' ശബ്ദത്തിനുണ്ട്.) ദേവവൃന്ദം ആകാശത്തിൽ നിന്ന് പാട്ടും ആനന്ദനൃത്തവും കൂട്ടവാദ്യങ്ങളും മംഗലസ്തുതികളും പുഷ്പവൃഷ്ടികളും നടത്തി, ദേവന്മാരൊക്കെ പരമാനന്ദം പൂണ്ട് ദേവദേവനെ പൂജിക്കുകയും അപ്സരസ്ത്രീകളെല്ലാം ഉത്സാഹത്തോടെ വിശ്വേശ്വരനുടെ വിവാഹോത്സവം ആരംഭിക്കുന്നതിന്റെ ആഘോഷം കണ്ടു കൗതുകം പൂണ്ടു ജനങ്ങളെല്ലാം. ജഗത്‌സ്വാമിയാകിയ ഭഗവാനെ ജഗത്‌സ്വാമിയാകിയ ഭഗവാനെ സദസ്സിന്റെ മുൻപിൽ വച്ച് ഗാഢമായി ആശ്ലേഷവും ചെയ്തു. ഇടിവെട്ടും വണ്ണം മൃത്യുശാസനചാപം മുറിഞ്ഞ ശബ്ദം കേട്ട് അവിടെ കൂടിയിരുന്ന രാജാക്കന്മാർ നടുങ്ങിപ്പോയി, പാമ്പുകൾ മാളത്തിൽപ്പോയി ഒളിയ്ക്കുംപോലെ. മഴക്കാറുകണ്ട മയിൽപ്പേടപോലെ സന്തോഷംകൊണ്ട് സീതാദേവിയുടെ മനസ്സ് നൃത്തം വച്ചു. വിശ്വേശ്വരനുടെ വിവാഹോത്സവം ആരംഭിക്കുകയായി. വിശ്വത്തിന്റെ മുഴുവനും മിത്രമായ വിശ്വാമിത്ര മഹർഷിയുടെ മനം കുളിർക്കുകയും ചെയ്തു.

“The Knower” - by Late Sri M.P.B. Nair

My father-in-law Late Sri M.P.B. Nair’s poems.

“The Knower”

In thought the idea of bondage arise,

In thought is born the desire to be free.

Seers who attained the highest proclaim

To guide earnest souls who seek lasting peace!

You were never born, and you will never die,

You were never bound but are ever free

Neither a doer, nor an enjoyer of joy,

You remain as Witness, the Knower of all!

The Knower alone can witness the doing,

The Knower alone is witness of the past,

The Knower alone can speak of a thought,

That Knower you are, as Consciousness Pure.

Stand firm as the Knower, and rise above mind,

Or banish all thought in “Consciousness am I”

Neither a doer, nor an enjoyer be –

It’s the mind that craves to do and enjoy.

That Changeless Principle, the Ultimate Truth,

The Ground on which all ideas arise,

The goal that you seek by action and thought,

Isn’t far away, if thus you recognize!

Grand child of mine. (2.4.2008)

                                                   

When I realized

God had placed,

His precious Gift

 In daughter-in-law,

I found sweet a treasure

Equipped with all measure,

It’s hard to fathom

My boundless joy!

I thanked and thanked,

For this Gift I treasure,

For all His kind

And generous measure.

Oh, who’s in there, a boy?

 Or a girl? I never asked God.

His Gifts are to enjoy

And ever, best indeed.

A Gift of surprise,

Nine months of suspense,

Kept me elated

On top of the world!

With much back ache,

And morn sickness, a lot,

Babe, kept mom awake,

Or more in sleep, I know not!

I told her, this is a time

We live not for us

Waiting for the time

And praying all the time.

I sit talking to my babe

From across the seas,

Sending my love and care

 Always, in case, it needs.

 Feeding through my thoughts

                                                  Satiating its hunger,

So as to enjoy its world

Full of vivid wonder.

Though in womb,

But not that of mine,

I heard its voice

Quite very well-known,

Divine Gift of mine

Oh, it’s babe, my own!

Ramayanam -6

വാരിജോത്ഭവനാദിയാകിയ ദേവന്മാരും (9.6.14)

ഹരി ഓം.

6.

"വാരിജോത്ഭവനാദിയാകിയ ദേവന്മാരും

നാരദപ്രമുഖന്മാരാകിയ മുനികളും

വാരിജശരാരാതിപ്രാണനാഥയും

മമ വാരിജമകളായ ദേവിയും തുണയ്ക്കേണം."

താമരയിൽ നിന്ന് ഉത്ഭവിച്ചവൻ ബ്രഹ്മാവ്‌. ബ്രഹ്മാവ്‌  തുടങ്ങിയ ദേവന്മാരും നാരദമുനിയും മറ്റു മഹാമുനികളും, കാമദേവനെ നിഗ്രഹിച്ച ശ്രീ മഹാദേവനും പാർവ്വതീ ദേവിയും, ബ്രഹ്മപുത്രിയായ ദേവിയും അനുഗ്രഹിക്കണേ. 

"കാരണഭൂതന്മാരാംബ്രാഹ്മണരുടെ

ചരണാരുണാംബുജലീനപാംസുസഞ്ചയം

മമചേതോദർപ്പണത്തിന്റെ മാലിന്യമെല്ലാം തീർത്തു

ശോധന ചെയ്തീടുവാനാവോളം വന്ദിക്കുന്നേൻ."

സദ്ഗുരുക്കന്മാരുടെ പാദപങ്കജങ്ങളിലെ ധൂളികൾ മതി മനസ്സിൽ അടിഞ്ഞുകൂടി കിടക്കുന്ന അജ്ഞാനമാകുന്ന മനോമാലിന്യങ്ങൾ എല്ലാം കഴുകിക്കളഞ്ഞു വൃത്തിയാക്കുവാൻ. പൊടിപിടിച്ചു കിടക്കുന്ന കണ്ണാടി എത്ര വിലപിടിപ്പുള്ളതാണെങ്കിലും അതിൽ നമ്മുടെ പ്രതിബിംബം വ്യക്തമായി പ്രതിഫലിക്കുകയില്ല. അതിനാൽ കൃപാസാഗരമാകുന്ന ഗുരുനാഥപരമ്പരയുടെ കൃപയാൽ മനോമാലിന്യമെല്ലാം കളഞ്ഞ് ചിത്തശുദ്ധി വരുവാൻ അനുഗ്രഹിക്കണേ, അതിനായി ആവോളം വന്ദിക്കുന്നേൻ. 

Ramayanam -5

രാമനാമത്തെസ്സദാകാലവും ജപിച്ചീടും കാമനാശനൻ ഉമാവല്ലഭൻ മഹേശ്വരൻ (8.6.14)

ഹരി ഓം.

5.

"നാന്മറനേരായ രാമായണം ചമയ്ക്കയാൽ നാന്മുഖനുളളിൽ ബഹുമാനത്തെ വളർത്തൊരു

വാല്മീകി കവിശ്രേഷ്ഠനാകിയ മഹാമുനി-താൻ മമ വരം തരികെപ്പൊഴും വന്ദിക്കുന്നേൻ.

രാമനാമത്തെസ്സദാകാലവും ജപിച്ചീടും കാമനാശനൻ ഉമാവല്ലഭൻ മഹേശ്വരൻ

ശ്രീമഹാദേവൻ പരമേശ്വരൻ സർവ്വേശ്വരൻ മാമകേ മനസി വാണീടുവാൻ വന്ദിക്കുന്നേൻ."

'മറ' എന്നാൽ 'വേദം'. വേദം എന്നാൽ അറിവ്. 'നാന്മറ' എന്നാലോ നാല് വേദങ്ങൾ.  

അറിവിനെ നാലായി വ്യസിച്ചു എന്നേയുള്ളൂ വേദം അല്ലെങ്കിൽ അറിവ് ഒന്നുതന്നെ, 

അതിനാൽ കൃഷ്ണദ്വൈപായനമുനി' വ്യാസൻ' എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെടുവാൻ ആരംഭിച്ചു. 

'നാന്മറ നേരായ രാമായണം' വേദങ്ങളിൽ പറയുന്ന 'സത്യ'ത്തെ കഥാരൂപത്തിൽ കാണിക്കുന്ന രാമായണം വേദങ്ങൾക്ക് തുല്യം തന്നെ. 

'നാന്മുഖൻ' ബ്രഹ്മാവാണ്. ആദി കാവ്യമായ രാമായണം രചിച്ച കവിശ്രേഷ്ഠനും മഹാമുനിയുമായ വാല്മീകി മഹർഷിയും അനുഗ്രഹിക്കണം, 

അതിനായിക്കൊണ്ട് ഞാനിതാ വന്ദിക്കുന്നേൻ. 

സാക്ഷാൽ ശ്രീ മഹാദേവൻ എപ്പോഴും രാമനാമമല്ലേ ജപിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്, അങ്ങയുടെ നിരന്തരമായ താരകമന്ത്രമായ 'രാമനാമജപം' എന്റെ മനസ്സിനെ എപ്പോഴും ശ്രദ്ധ മുറിയാതെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമെന്ന് ഉറപ്പുള്ളതിനാൽ, അങ്ങയെ നമസ്ക്കരിക്കുന്നു. മോക്ഷത്തിനു തടസ്സമായിരിക്കുന്ന ആഗ്രഹങ്ങളെ ജനിപ്പിക്കുന്ന കാമദേവനെ നിഗ്രഹിച്ച ഉമാവല്ലഭനായ മഹേശ്വരൻ സർവ്വേശ്വരനായ ശ്രീ പരമേശ്വരൻ, എന്റെ മനസ്സിൽ വന്ന് സദാ വാണീടുവാൻ ഞാൻ അങ്ങയെ വന്ദിക്കുന്നേൻ. 

Ramayanam-4

വിഷ്ണുതന്മായാഗുണചരിത്രമെല്ലാം കണ്ട കൃഷ്ണനാം പുരാണകർത്താവിനെ വണങ്ങുന്നേൻ!

ഹരി ഓം.

4

"വൃഷ്ണിവംശത്തിൽവന്നു കൃഷ്ണനായ്പിറന്നോരു വിഷ്ണുവിശ്വാത്മാ വിശേഷിച്ചനുഗ്രഹിക്കേണം.

വിഷ്ണുജോത്ഭവസുതനന്ദനപുത്രൻ വ്യാസൻ വിഷ്ണുതാൻതന്നെ വന്നു പിറന്ന തപോധനൻ!

വിഷ്ണുതന്മായാഗുണചരിത്രമെല്ലാം കണ്ട കൃഷ്ണനാം പുരാണകർത്താവിനെ വണങ്ങുന്നേൻ!"

വൃഷ്ണി വംശത്തിൽ ശ്രീ കൃഷ്ണനായി വന്നു പിറന്ന സാക്ഷാൽ വിഷ്ണുഭഗവാൻ നാരായണൻ, വിശേഷിച്ച് അനുഗ്രഹിക്കണേ. ശ്രീ കൃഷ്ണനായി -  (ഒരു വ്യക്തിഭാവത്തോടെയല്ല), സാക്ഷാൽ  ശ്രീ കൃഷ്ണപരമാത്മാവായിത്തന്നെ മനസ്സിൽ സ്മരിച്ചു പ്രാർത്ഥിക്കുകയാണ്. വിഷ്ണുഭഗവാനിൽ നിന്നുണ്ടായ താമരയിൽ ജനിച്ച ബ്രഹ്മാവിന്റെ പുത്രൻ  വസിഷ്ടൻ വസിഷ്ടന്റെ മകൻ ശക്തി ശക്തിയുടെ മകൻ പരാശരൻ  പരാശരമഹർഷിയുടെ മകൻ വ്യാസമഹർഷി.... (അച്ഛൻ 'കാരണം' മകൻ 'കാര്യം'; അച്ഛൻ തന്നെ മകനും! 'സ്വർണ്ണം തന്നെ സ്വർണ്ണാഭരണത്തിന്റെ കാരണം') സാക്ഷാൽ  വിഷ്ണുഭഗവാൻ    തന്നെ വ്യാസ മഹർഷിയായി വന്ന ... തപസ്സു തന്നെ ധനമായിട്ടുള്ള തപസ്വി.  "സ്വർണ്ണം തന്നെ സ്വർണ്ണാഭരണത്തിന്റെ കാരണം" എന്ന പോലെ "ഭഗവാൻ വിഷ്ണു തന്നെ വ്യാസഭഗവാനായി വന്നിരിക്കുന്നു!"  പരാശരമുനിയുടെയും സത്യവതിയുടെയും പുത്രനായി 'കൃഷ്ണൻ' എന്ന പേരിൽ  'ദ്വീപിൽ' ജനിച്ചതു കൊണ്ട് 'കൃഷ്ണദ്വൈപായനൻ' എന്ന പേര് ഉണ്ടായി. വേദങ്ങളെ വ്യസിച്ചതിനാൽ വേദവ്യാസൻ എന്ന പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടു. 

പുരാണ ഇതിഹാസങ്ങളുടെ രചയിതാവായ വേദവ്യാസ ഭഗവാനേ! അങ്ങയെ സാഷ്ടാംഗം നമസ്ക്കരിക്കുന്നു. (എന്തെങ്കിലും എഴുതിയത് കൊണ്ട് മാത്രം ആരും നമസ്ക്കാരാർഹരായി മാറുന്നില്ലല്ലോ. പക്ഷെ വിഷ്ണു ഭഗവാന്റെ മായാശക്തിയെ നന്നായി അറിയാവുന്ന തപോധനൻ ആയ അങ്ങ് എഴുതിയതെല്ലാം പ്രമാണം തന്നെ എന്ന ഉറച്ച ബോദ്ധ്യം ഉള്ളതിനാൽ അങ്ങ് നമസ്ക്കാര-യോഗ്യനാണ്). 

ഇവിടെ "പരമ്പര"-യെ സൂചിപ്പിചിരിക്കുന്നതും ശ്രദ്ധേയമാണ്. എന്തൊക്കെ രൂപ ഭാവങ്ങൾ മാറിയാലും സ്വർണ്ണം കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ആഭരണങ്ങൾ എല്ലാം സ്വർണ്ണം തന്നെ എന്ന് പറയുന്ന പോലെ, ഭഗവാൻ വിഷ്ണുവിൽ നിന്ന് വന്ന വ്യാസമഹർഷിയും ആ ദിവ്യത്വം ഉൾക്കൊള്ളുന്നു. ഗുരു പരമ്പരയിലും നമുക്ക്  പരമഗുരുവിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം പലപ്പോഴും അനുഭവപ്പെടും.  

Ramayanam-3

വാണീടുകനാരതമെന്നുടെ നാവുതന്മേൽ വാണിമാതാവേ!

ഹരി ഓം.

3

വാണീടുകനാരതമെന്നുടെ നാവുതന്മേൽവാണിമാതാവേ! വർണ്ണവിഗ്രഹേ! വേദാത്മികേ!

നാണമെന്നിയേ മുദാ നാവിന്മേൽ നടനംചെയ്കേണാങ്കാനനേ ! യഥാ കാനനേ ദിഗംബരൻ!

വാരിജോത്ഭവമുഖവാരിജവാസേ ! ബാലേ!വാരിധിതന്നിൽ തിരമാലകളെന്നപോലെ

ഭാരതീ പദാവലി തോന്നേണം കാലേ കാലേപാരാതെ സലക്ഷണം മേന്മേൽ മംഗലശീലേ!

വാണിമാതാവേ! സരസ്വതീ ദേവീ ! ഇടമുറിയാതെ എന്റെ നാവിൽ വാണീടേണമേ! മടിച്ചിടാതെ, നാണിച്ചു നിൽക്കാതെ എന്റെ നാവിന്മേൽ എപ്പോഴും നൃത്തം ചെയ്യണേ ദേവീ .. ദിക്കുകൾ വസ്ത്രങ്ങളാക്കി, വസ്ത്രങ്ങൾക്ക് വേണ്ടിപോലും അലയാതെ, ഒന്നും തന്നെ വേണമെന്ന ആഗ്രഹമില്ലാതെ; ആനന്ദനടനം ആടുന്ന ശ്രീ പരമേശ്വരനെപ്പോലെ സദാ എന്റെ നാവിൽ വിളയാടണേ! ബ്രഹ്മാവിന്റെ മുഖപത്മത്തിൽനിന്നുവന്ന വേദസാഗരത്തിൽ വസിക്കുന്നവളേ! ബാലേ! ആ വേദസാഗരത്തിലെ തിരമാലകളെപ്പോലെ ഒന്നിനു മേൽ ഒന്നായിട്ട്  ഭാരതീ പദാവലികളായി എന്റെ മനസ്സിൽ സമയാസമയങ്ങളിൽ തോന്നിക്കേണമേ സർവ്വ മംഗളപ്രദായിനീ! സരസ്വതീ ദേവീ!

ഈ വരികളുടെ അർത്ഥം വരുന്ന ഒരു പഴയ കീർത്തനമാണ് മനസ്സിലേക്ക് ഓടി എത്തുന്നത്‌ :

"നമശ്ശിവായ ആദിയായോരക്ഷരങ്ങൾകൊണ്ടു ഞാൻ 

ചുരുക്കി നല്ല കീർത്തനങ്ങൾ ചൊല്ലുവാൻ ഗണേശനു 

മനസ്സിൽ വന്നുദിപ്പദിന്നനുഗ്രഹിക്ക വാണിയും 

നമ:ശിവായ പാർവ്വതീശ പാപനാശനാ ഹരേ!!"

Ramayanam-2

"ശ്രീരാമനാമംപാടിവന്ന പൈങ്കിളിപ്പെണ്ണേ!"

ഹരി ഓം ..
2.
"ശ്രീരാമനാമംപാടിവന്ന പൈങ്കിളിപ്പെണ്ണേ!ശ്രീരാമചരിതം നീ ചൊല്ലീടു മടിയാതെ.
ശാരികപ്പൈതൽ താനും വന്ദിച്ചു വന്ദ്യന്മാരെ ശ്രീരാമസ്മൃതിയോടെ പറഞ്ഞുതുടങ്ങിനാൾ.
കാരണനായ ഗണനായകൻ ബ്രഹ്മാത്മകൻകാരുണ്യമൂർത്തി ശിവശക്തിസംഭവൻ ദേവൻ
വാരണമുഖൻ മമ പ്രാരബ്ധവിഘ്നങ്ങളെ വാരണം ചെയ്തീടുവാനാവോളം വന്ദിക്കുന്നേൻ".

ശ്രീരാമനാമം പാടിക്കൊണ്ട് പറന്നുവന്ന 'പൈങ്കിളി' എഴുത്തച്ഛന്റെ മനസ്സ് തന്നെയല്ലേ ? തൈലധാരപോലെ മനസ്സിലെ ഭഗവദ് ചിന്തകൾ! പൈങ്കിളിയെക്കൊണ്ട് പറയിക്കുന്നതായി പറയുമ്പോൾ 'ഞാൻ പറയുന്നു' എന്ന അഹങ്കാരം അവിടെ ഉണ്ടാവുന്നില്ല. 

മറ്റൊരു കാര്യം കൂടിയുണ്ട് ഈ "തത്ത"യെ തന്നെ നിയോഗിക്കുവാൻ പ്രത്യേകത. ഏറ്റവും മൂത്തുപഴുത്ത മധുരമുള്ള ഫലം മാത്രമേ മരത്തിൽ നിന്ന് തത്ത കൊത്തൂ. 'ശാരികപ്പൈതൽ' ഉം 'ശുകൻ' ഉം അർത്ഥം തത്ത തന്നെ. ശ്രീമദ്‌ ഭാഗവതവും ഒരു തത്ത കൊത്തിയ പഴുത്ത ഫലത്തിന്റെ രസം തന്നെയാണല്ലോ. ചവക്കേണ്ട ബുദ്ധിമുട്ടുപോലും ഇല്ലെന്നാണ് 'പിബത ഭാഗവതം രസം ആലയം ...' എന്ന് ശ്രീമദ്‌ ഭാഗവതാമൃതത്തെക്കുറിച്ച് വ്യാസഭഗവാന്റെ പുത്രനായ ശ്രീ ശുകബ്രഹ്മർഷി എന്ന തത്ത കൊത്തിതന്നതിൽ നിന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്.

വിഘ്നങ്ങളൊക്കെ നമ്മുടെ മനസ്സു തന്നെയാണ് ആദ്യമായി ഉണ്ടാക്കുന്നത്. അതിനാൽ ശ്രീരാമചരിതം മടിക്കാതെ പറയൂ എന്ന് എഴുത്തച്ഛൻ മനസ്സിന് അനുമതി കൊടുത്ത് പറയുകയാവാം. തടസ്സങ്ങൾ ഉണ്ടാവാതിരിക്കാൻ മനസ്സ് ആദ്യം വന്ദിക്കേണ്ടവരെയൊക്ക വന്ദിച്ചു സർവ്വജ്ഞനായ ഭഗവാനെ സ്മരിച്ചു എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. എന്തു തുടങ്ങുമ്പോഴും ഭഗവദ് സ്മരണയും ഗുരുസ്മരണയും വേണമെന്ന് വീണ്ടും വീണ്ടും നമ്മെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയാണ്.

ഗണങ്ങളുടെ പതിയായ ഗണപതി ഭഗവാനേ! പരമശിവനും പാർവ്വതീദേവിയുടേയും പുത്രനായ ദേവാ! ഗജമുഖ! എന്റെ പൂർവ്വകർമ്മഫലവശാൽ, പ്രാരബ്ധവശാൽ, വിഘ്നങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നുവെങ്കിൽ അതിന് ഉത്തരവാദി ഞാൻ തന്നെയെങ്കിലും, കാരുണ്യ മൂർത്തിയായ വിഘ്നേശ്വരാ! സർവ്വ തടസ്സങ്ങളും നിവാരണം ചെയ്തീടുവാൻ ആവുന്നത്രയും വന്ദിക്കുന്നു.